1212 – Margaretha van Constantinopel trouwt met Burchard van Avesnes

Margaretha van Constantinopel trouwde tweemaal in haar leven. Haar eerste huwelijk met Burchard van Avesnes werd echter ontbonden in 1221 en ze hertrouwde in 1223 met Willem van Dampierre, de graaf van Vlaanderen. Margaretha erkende echter enkel haar kinderen uit haar tweede huwelijk als erfgenaam. Wat betwist werd door de kinderen uit haar eerste huwelijk. Het werd een conflict dat decennialang zou aanslepen en waar Halle een passieve rol in speelde die de stad geen windeieren zou leggen.

In 1212 werd Burchard van Avesnes benoemd tot baljuw van Henegouwen en voogd van Margaretha van Constantinopel. Aangezet door koning Filips II van Frankrijk trouwde Burchard met Margaretha, maar het huwelijk kon niet worden geconsumeerd door Margaretha’s jonge leeftijd. Het huwelijk was zeer tegen de zin van Margaretha’s oudere zus Johanna van Constantinopel, maar ook de Franse koning weigerde het te erkennen omdat hij nooit toestemming had gegeven.

Tijdens het Vierde Lateraans Concilie (1215) werd het huwelijk alsnog ongeldig verklaard. Burchard werd geëxcommuniceerd en verlaat met Margaretha Henegouwen. Hij werd in 1219 gevangen gezet in Gent. Pas wanneer Margaretha in 1221 toezegde in de ontbinding van het huwelijk werd hij vrijgelaten. Hij trok naar Rome om absolutie te vragen aan de paus. Volgens de overlevering trad hij in dienst van de paus.

In 1223 trouwde Margaretha met Willem van Dampierre, ridder uit de Champagnestreek. Als Burchard in 1244 terugkeerde werd hij door zijn ex-vrouw onthoofd in Rupelmonde. Als Margaretha in 1244 haar zus opvolgt als gravin van Vlaanderen en Henegouwen benoemt ze haar zoon Willem als haar enige erfgenaam. Dat was de aanzet van een decennialang conflict tussen de Avesnes, de kinderen van Burchard en Margaretha en graven van Henegouwen en de Dampierres, de kinderen uit Margaretha’s tweede huwelijk. Dit conflict is gekend als de Vlaams-Henegouwse Successieoorlog.